رها شدن کودک، آیت قطع فیض خداوند از انسان

خدا در آیۀ «فَإِنَّ اللَّهَ یُضِلُّ مَن یَشَاءُ وَیَهْدِی مَن یَشَاءُ» می‌فرماید: در مواردی که لازم باشد، خداوند درِ رحمت را باز می‌کند و وقتی ببیند بی‌اثر است رحمت نمی‌دهد.

اگر خداوند انسان را به حال خودش رها بکند سقوط می کند. به عنوان مثال یک نوزاد را شما وقتی رها بکنید سقوط می‌کند و می افتد پس یک امر وجودی به نام ضلالت در کار نیست خداوند فیضش را می‌گیرد و وقتی فیضش را گرفت انسان می‌افتد.

وجود مبارک پیغمبر^{صلّی الله علیه و آله و سلّم} این جمله را زیاد به خدا عرض می‌کرد: «اللهمّ و لا تَکِلْنی إلی نفسی طرفه عین أبداً» (خدایا به اندازه چشم بر هم زدنی مرا به خودم وا مگذار)

هم چنین از جناب امّ‌سلمه سؤال کردند که بیشترین دعای حضرت چه چیزی بود؟ گفت: «یا مقلّب القلوب ثبّت قلبی علی دینک»

هر لحظه انسان به این یاد باشد که خدای سبحان او را به حال خودش رها نکند.

برگرفته از سخنان حکیم، آیت الله عبدالله جوادی آملی